Çocukluğumuz Ve Parklar

Çocuktuk biz;  piknik yapmaya ailemizle birlikle parklara giderdik. Salıncak sırası kapmak için saatlerce beklerdik. Sıra bize geldiğinde annemiz veya babamız hadi çocuğum gidiyoruz derdi ve o an kıyamet kopsa bu kadar üzülmezdiniz. Gönülsüzce bırakıp giderken o salıncağı hemen sıradaki çocuk zıplardı üstüne. Ailen elinden tutmuş götürürdü seni. Çünkü saatlerce sıra gelsin diye beklerdin ve sıran geldiği zaman gitme vakti gelirdi. En çok koyan ise o senden sonraki salıncağa binecek çocuk sana öyle bir gülerdi ki içinden, dayanamazdın ama dur binip geleceğim diyemezdin artık. çünkü sıran çoktan geçmişti. senden sonra salıncak sırasında en az 10 çocuk bekliyordu. birbirlerini ittire ittire. 

Bazı çocuklar için beklemek saçmalıktı resmen. saatlerce salıncak sırasını beklemek yerine gider kaydıraktan kayar dururdu. sıra olsa bile 5 dakikada en az 10 kere kayma şansı vardı onların.

gelecekte mühendis, şantiye şefi olacak çocuklarda hemen belli ederdi kendisini. onların oyuncağı Toprak'tı. Üç tekerlekli kamyonlarını, kepçelerini (Bizim çocukluğumuzda sağlam oyuncak oyuncakçıdan başka kimsede olmazdı. Sürekli tek tekeri ya kırıktı,ya kayıp) alıp kumları eşerdi boyu kadar.

O Parklarda öyle güzel yemek kokuları yayılırdı ki etrafa Annelerimiz, teyzelerimiz önlerinden geçen herkese 1 lokmada olsa verirdi. İnsanlık, Kardeşlik ve Paylaşma o zaman vardı. Şimdi Değil.

Her ne kadar piknik yapan çok olsa da ekmek parası kazanmak isteyen amcalar eksik olmazdı hiç. hep bir kenarda dururlardı onlar. Simge haline gelmişlerdi. mısır satarlardı, leblebi satarlardı, şeker satarlardı. çocukların onu gördüğünde yaptığı tek şey, her ne oyun oynuyorsa bırakıp hızla annesinden para almaya gitmesi olurdu.

Çocukluğumuz'daki parklar böyleydi bizim. Neşe dolu, eğlence dolu, Şimdi evinize en yakın parka gidip bakın ve sayın içinde kaç insan var. elle sayılabilecek kadar azdır. Peki nerde bu insanlar. O zamanın top oynayan, salıncakta sallanan çocukları şimdi büyüdü evlat sahibi oldu ama evlatları onlar gibi olamadı ve olamayacak. Onlar hayatı bir kutunun içine sığdırmışlar. Oyunu, Aşkı, Sevgiyi ve daha neler neler hepsini orda buluyorlar. Ama şöyle bir gerçek var. 

Suçlu Sizsiniz: Siz anneler, babalar bir düşünün en son ne zaman ailenizin sizi götürdüğü evinizin yanındaki parklara, kırlara, çocuklarınızı pikniğe götürüp teknoloji'den uzak 1 saat kafa dinlediniz. Siz değil miydiniz makyajla değil de evcilik le büyüyen, siz değil miydiniz Sosyal sitelerden değilde tanışarak arkadaş olan, Siz değil miydiniz sanal'da değilde göz göze gelip oyunlar oynayan. 

Yazık... Çünkü !!! 

* Öldürdünüz Çocukluğumuzu Ve Parklarımızı...